pograniczne i przezgraniczne eksperymenty,.... Absurdystyczne Misterium Mortis, szaleństwa sztuki
poniedziałek, 20 lipca 2009
Subskrybuj:
Komentarze do posta (Atom)
pograniczne i przezgraniczne eksperymenty,.... Absurdystyczne Misterium Mortis, szaleństwa sztuki
Jarry - Ukuł nowy wulgaryzm - "grówno" (fr. Merdre!, tłum. T. Boy-Żeleński)
’patafizyka
Termin ’patafizyka (gr. epi meta ta phusika) pojawił się w artykule Alfreda Jarry Guignol zamieszczonym w L'Echo de Paris littéraire illustré z 28 kwietnia 1893.
W dramatach absurdystów silnie eksponowana jest sztuczność, teatralność; często pojawiają się motywy masek, luster i snu. Postacie dramatu często zestawione są w parach, np. kat - ofiara, gruby - chudy itp., lub też w układach trójkowych, np. dwóch na jednego. Wprowadzany jest także motyw sobowtórów. Absurdyści korzystają chętnie z tradycyjnych motywów farsowych, np. poślizgnięcie się na skórce od banana (Wdowy Mrożka).
Pojęcie absurd oznacza w muzyce brak harmonii, natomiast w logice odnosi się do twierdzenia reductio ad absurdum (p∧~p). W myśli filozoficznej słowo absurd pojawiło się po raz pierwszy u Sørena Kierkegaarda (Bojaźń i drżenie - sytuacja biblijnego Abrahama), następnie zostało rozwinięte przez egzystencjalistów (relacja między człowiekiem a światem).
Natomiast pojęcie teatr absurdu pojawiło się po raz pierwszy w 1961 r. w książce Martina Esslina The Theatre of the Absurd na określenie formacji dramaturgów tworzących w latach pięćdziesiątych XX w., przede wszystkim "wielkiej czwórki" twórców, do których autor zaliczył Samuela Becketta, Jeana Geneta, Arthura Adamowa i Harolda Pintera. W innych rozdziałach wymienia również innych autorów, takich jak: Jean Tardieu, Boris Vian, Dino Buzzati, Ezio d'Errico, Manuel de Pedrolo, Fernando Arrabal, Amos Kenan, Max Frisch, Wolfgang Hildesheimer, Günter Grass, Robert Pinget, Norman Federick Simpson, Edward Albee.
Z kolei w drugiej swojej książce - Au delà de l'absurde (1970) Esslin zauważa również Witkacego, Tadeusza Różewicza, Jerzego Broszkiewicza, Stanisława Grochowiaka, Zbigniewa Herberta oraz Sławomira Mrożka, któremu poświęcił nawet osobny rozdział. Pojawiają się także inne nazwiska zza żelaznej kurtyny: Václav Havel, Ivan Klima, Milan Uhde, Peter Karvas (Czechosłowacja), Istvàn Örkény (Węgry).
Określenie "teatr absurdu" wyparło wcześniejsze, funkcjonujące wśród krytyków terminy, takie jak: antydramat, czarna literatura, awangarda paryska lat pięćdziesiątych, nowy teatr, teatr logik modalnych, dramat kreacyjny, teatr szyderczy. Z kolei Dariusz Piotr Klimczak - badacz teatru absurdu wprowadził termin "Absurdystyczne Misterium Mortis", w swoich pracach dowodząc, iż naczelną dominantą tematyczną głównych sztuk Becketta i Ionesco jest swoista obsesja tanatyczna i oryginalnie kreowane, sugestywne obrazy śmierci.
http://pl.wikipedia.org/wiki/Teatr_absurdu
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz